Rycerz Niepokalanej

Podczas rzymskich studiów, w lutym 1917 r. Maksymilian był świadkiem antykościelnych wystąpień włoskiej masonerii. W tym samym roku świat katolicki obchodził rocznicę 75-lecia objawienia się Najświętszej Maryi Panny Alfonsowi Ratisbonne i jego spektakularnego nawrócenia.

Wydarzenia te natchnęły Maksymiliana do utworzenia pobożnego stowarzyszenia Maryi Niepokalanej, które skupiałoby w swoich szeregach wszystkich ludzi, którym sprawa królestwa Bożego na ziemi była droga. W porozumieniu z przełożonymi i po zasięgnięciu rady spowiednika, wraz z sześcioma współbraćmi założył Rycerstwo Niepokalanej (Militia Immaculatae).

W 1919 r. o. Maksymilian powrócił do wolnej Polski. Przełożeni wyznaczyli go na wykładowcę historii kościoła w krakowskim seminarium franciszkanów. W 1922 r. został przeniesiony do Grodna, gdzie założył drukarnię, a pięć lat później, dzięki darowiźnie księcia Druckiego Lubeckiego, założył w Teresinie pod Warszawą klasztor poświęcony NMP, który nazwał Niepokalanowem. Kiedy wybuchła II wojna światowa, klasztor w Niepokalanowie liczył 13 ojców, 18 kleryków nowicjuszy, 527 braci profesów, 82 kandydatów na braci i 122 chłopców w małym seminarium, będąc podówczas największym klasztorem na świecie.